 |
| के आर ढकाल पोखरा |
साधारणतया औसत भन्दा धेरै नै समय फेसबुकमा झुन्डिएको थिएँ । कुनै ग्रुपकी एक अपरिचित केटीले स्टाटस हालेकी रहिछन् "यो ग्रुपबाट एउटा दाइ बनाउने बिचारमा छु।"
खासै यी र यस्ता कुरामा विस्वास नै लाग्थेन । तर पनि सामाजिक सञ्जाल बाट नै दाइ बनाउन दर्खास्त आह्वान भएकोमा नौलो लाग्यो । म घरको कान्छो, घरको मात्रै होइन लगभग मेरो पुस्ताको नै कान्छो थिएँ । मलाई दाइ, दिदी, भतिजा, भतिजीको नातो त्यति दुर्लभ थिएन तर मेरा भाइ बहिनी भने शुन्य । मैले पनि दर्खास्त पेस गरेँ, कमेन्टमा ।
फ्रेन्ड रिक्वेस्ट उतैबाट आयो । खुसीको सिमा थिएन । पहिलो म्यासेज "हेल्लो" पठाएँ । "उनी"ले मलाई दाइ भन्दै बोल्न थालिन्, हामी बिच धेरै नजिकका गफ भए । मैले मेरो जिन्दगीका पिडाहरु सुनाउँदा उनी दुखि ईमोजी पठाउँथिन् । उनले रमाईला गफ गर्दा मैले हाँसेको ईमोजी पठाउँथेँ । मेरा बहिनी थिएनन् त्यसैले उनलाई आत्मैदेखि बहिनी मानेँ र मैले पनि सच्चा दाजुको भुमिका निभाउने प्रयास गरेँ । प्राय: सामाजिक र हेल्प पोस्ट देख्थेँ उनको वालमा र लाग्थ्यो आहा, कति सुन्दर बिचार भएकी बहिनी पाएँ मैले ।
१५-२० दिन पछि उनको वालमा हेरेँ, एउटा फोटो ट्याग भएको रहेछ । पल्सर 220 मा बसेकी उनी अनि उनलाई अँगालो हालेको एक युवक । करिब करिब उनको गालामा युवकको मुख जोडिने लागेको ।हत्तपत्त म्यासेज गरेँ "वालमा जेपिटी फोटो ट्याग छ"।
उनले हाँसेको ईमोजी पठाउँदै भनिन्, "देखेकी छु।"
मैले फेरि रिप्लाई गरेँ, "मलाई त राम्रो लागेन ।"
उनले भनिन् "तपाईंलाई के चासो?"
मैले अधिकार जमाएँ, "म तिम्रो दाइ हुँ"
उनले रिप्लाई गरिन्, "हा हा हा, लुते ब्रो, केटीले ग्रीन सिग्नल दे'को नि थाहा नपाउने । अब त मेरो दाइ उही हो, तिमी त 'एक्स ब्रो' भयौ ......"
Post a Comment