२०६२ साल !
घर छाडेर पोखरा आएको करिब १ वर्ष भएको थियो । बसाइ पोखरा, फुलबारीमा थियो । तिजको बेला, वडा स्तरीय महिला न्यायिक मञ्च पोखरा ११ ले तिजगित प्रतियोगिता आयोजना गरेको रहेछ । म प्रतियोगिता भएको स्थानमा गित सुन्न गएको थिएँ । सारदा वाँस्तोला आमाले मलाई अति धेरै कर गरेर एउटा गित गाउन अनुरोध गर्नुभयो । त्यतिबेला "बुहारीको बेदना" भन्ने तिजगित चलेको थियो । मैले त्यही गितको बिपरित ध्रुबमा बसेर एउटा गित तयार गरेको थिएँ, "सासुको बेदना" । मैले अप्रतियोगी रूपमा उक्त तिजको गित गाइदिएँ ।
"कस्तो आयो जमाना नि आठ बजे उठनी,मुखै नधोइ भात खानी थालमै चुठनी !"....
गित गाएर स्टेजबाट झर्नै लाग्दा स्टेजमा भएका अतिथिले मलाई रोक्नुभयो । अबिर ल्याएर टीका लगाइदिनुभयो । पछाडिबाट एउटा खाम दिन भनियो, मैले खाम पाएँ । वाद्यवाधकले मलाई बोलाएर आडैमा राखेर छ्याइँछ्याँइ बजाउन भन्नुभयो । २-४ वटा गित प्रस्तुत भइन्जेल त्यहीँ बसेर सुनेँ ।
बेलुका घरमै एउटा प्रमाणपत्र आयो, तिजगित प्रतियोगितामा एकल समूहबाट सहभागी भएको भन्ने बेहोराको । खाम खोलेर हेर्दा खाममा ५०५/- रूपैयाँ रहेछ । त्यतिबेला मेरोलागि त्यो रकम आफूले पाएको सबैभन्दा ठूलो राशीको सम्मान थियो !
यसरी पोखराले मलाई साहित्यमा तानेर ल्याएको हो । कुनैदिन घचेटेर नछाडोस्, म भागेर जान्न ।
Post a Comment